"Woda"

Kropla deszczu mi spadła na rekę,

utoczona z Gangesu i Nilu,

z wniebowziętego szronu na wąsikach foki,

z wody rozbitych dzbanów w miastach Ys i Tyr.

Na moim wskazującym palcu

Morze Kaspijskie jest morzem otwartym,

a Pacyfik potulnie wpływa do Rudawy

tej samej, co fruwała chmurką pod Paryżem

w roku siedemset sześdziesiątym czwartym

siódmego maja o trzeciej nad ranem.

Nie starczy ust do wymówienia

przelotnych imion twoich, wodo.

Musiałabym cię nazwać we wszystkich językach

wypowiadajac naraz wszystkie samogłoski

i jednocześnie milczeć - dla jeziora,

które nie doczekało jakiejkolwiek nazwy

i nie ma go na ziemi - jako i na niebie

gwiazdy odbitej w nim.

Ktoś tonął, ktoś o ciebie wołał umierjąc,

Było to dawno i było to wczoraj.

Domy gasiłaś, domy porywałaś

jak drzewa, lasy jak miasta.

Byłaś w chrzcielnicach i w wannach kurtyzan.

w pocałunkach, całunach.

Gryzac kamienie, karmiąc tęcze.

W pocie i rosie piramid, bzów.

Jakie to lekkie w kropli deszczu.

Jak delikatnie dotyka mnie świat.

Cokolwiek kiedykolwiek gdziekolwiek sie działo,

spisane jest na wodzie babel.